1996-1989 | mysite-1

1996 Nereids paintings ~ ζωγραφικά έργα

1996 Dolphins 120X168 cm Oil colour on canvas 1800 euro

1996 Nereids drawings ~ σχέδια

Nereids ~ a story

Once upon a time , in the depths of the Aegean Sea, lived a kind old man called Nereus. Nereus was the son of Pontus and Gaia. From the very early age he had the gift of prophesy. He was a sea god, well known for the sense of justice and love for mankind, and had the power to continually change shape. He transformed himself into water, fire and air. He would become loving father, friend, brother, child, companion. The purpose of his life was to give. He married a beautiful girl called Dorida who was the daughter of the Ocean. They lived a long and happy life together with their fifty daughters, the Nereids. Nereids' main occupation was weaving. 

One day Nereus sensed that something was not right on shore. People were trying to get over the land. They wanted everything for themselves. So he decided to send two of his eldest daughters, Amphitrite and Galatea to help men become virtuous. They unraveled their colour full threads and rose from the deep one beautiful afternoon. They settled on rocks in the middle of the sea and began to weave. Their plan was to make a very long ribbon which would go all the way round the earth, and on it would be written thousands of messages of love, peace and friendship. They wove day and night with great care and patience. Every so often they would stop to enjoy the rosy sunset, the flight of a sea-gull, or a school of dolphins dancing on the water. Their younger sister Thetis swam down to the bottom of the sea and up again bringing threads of coral and pearl.

 The ribbon grew longer and longer. At last it was time for it to encircle the earth. Animals and birds organised themselves into groups. With the speed of lighting, the horses spread the ribbon to East and West. Penguins wrapped it around the North and South Pole. Seagulls drew the ribbon over the sea and onto the shore and handed it over to the swallows. Chirping with joy the swallows fastened it to the windows of houses. 

When people awoke in the morning they saw the ribbons on their windows. Children curiously read the messages: I HEAR the sound of the bell. I SEE the rosy sunset. I SMELL the jasmine flower. I FEEL the warmth of winter and the cool of summer. I TASTE the sweetness of the water. I ENJOY exuberant springtime. I EXPERIENCE contemplative autumn. I LOVE children and I CARE for the elderly. I HAVE Love, Peace and Friendship... 

Children poured into the streets after the ribbon. Adults left their work and followed the children. The squares filled with people of all ages, getting all tangled up in the ribbons as they tried to see and read the messages. The ribbons gleamed on that sunny morning urging people towards an inner quest.

 The Nereids' mission was over. Before dusk, Amphitrite and Galatea gathered up their weaving tools and all remaining threads, said goodbye to the seagulls and plunged into the sea. Where the water received the golden touch of the afternoon sun, was chosen as their diving point.

Marlen Karletidou 1996

Νηρηίδες ~ μια ιστορία

Μια φορά κι έναν καιρό , στα βάθη του Αιγαίου, ζούσε ένας καλοκάγαθος γέροντας που τον έλεγαν Νηρέα.

Ο Νηρέας ήταν γιος του Πόντου και της Γαίας. Από πολύ μικρή ηλικία είχε το χάρισμα της προφητείας. Θεός της θάλασσας, γνωστός για τη δικαιοσύνη του και την αγάπη του για τους ανθρώπους, μπορούσε να αλλάζει συνεχώς μορφές. Μεταμορφωνόταν σε νερό, φωτιά, αέρα. Γινόταν στοργικός πατέρας, φίλος, αδελφός, παιδί, σύντροφος σε κάθε στιγμή. Σκοπός της ζωής του ήταν η προσφορά. Παντρεύτηκε μια πολύ ωραία κοπέλα που την έλεγαν Δωρίδα και ήταν κόρη του Ωκεανού. Έζησαν μια μακρά και ευτυχισμένη ζωή μαζί με τις πενήντα κόρες τους, τις Νηρηίδες. Η κύρια ασχολία των Νηρηίδων ήταν η υφαντική.

Κάποια μέρα ο Νηρέας αισθάνθηκε ότι στη στεριά κάτι κακό γινόταν. Οι άνθρωποι διεκδικούσαν το χώρο. Όλοι τα ήθελαν όλα δικά τους. Σκέφτηκε λοιπόν να στείλει στη στεριά δύο από τις μεγαλύτερες κόρες του, την Αμφιτρίτη και τη Γαλάτεια, για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να καλλιεργήσουν την αρετή. Ξετυλίγοντας τα πολύχρωμα τους νήματα αναδύθηκαν από το βυθό ένα όμορφο δειλινό. Εγκαταστάθηκαν σε βραχονησίδες στη μέση του πελάγου και άρχισαν να υφαίνουν. Σκέφτηκαν να φτιάξουν μια πολύ μακριά κορδέλα που να τυλίγει τη Γη και πάνω να είναι γραμμένα χιλιάδες μηνύματα αγάπης, ειρήνης και φιλίας. Ύφαιναν μέρα και νύχτα με μεγάλη προσοχή και υπομονή. Κάθε τόσο σταματούσαν για να απολαύσουν ένα ρόδινο ηλιοβασίλεμα, το πέταγμα ενός γλάρου ή μια αγέλη δελφινιών που χόρευε πάνω στο νερό. Η μικρότερη αδελφή τους, η Θέτις, κολυμπούσε στο βυθό της θάλασσας και ανέβαινε πάλι κουβαλώντας κοραλλένια και μαργαριταρένια νήματα.

Η κορδέλα όλο και μάκραινε. Ήρθε η στιγμή να αγκαλιάσει τη Γη. Τα ζώα και τα πουλιά οργανώθηκαν σε ομάδες εργασίας. Τα άλογα σαν αστραπή άπλωναν την κορδέλα σε Ανατολή και Δύση. Οι πιγκουίνοι την τύλιγαν γύρω από το Βόρειο και το Νότιο Πόλο. Οι γλάροι τραβώντας την κορδέλα πάνω από τη θάλασσα τη μετέφεραν στη στεριά και την παρέδωσαν στα χελιδόνια. Τα χελιδόνια, κελαηδώντας από χαρά, τη στερέωσαν στα παράθυρα των σπιτιών.

Με το πρωινό ξύπνημα οι άνθρωποι αντίκρισαν τις κορδέλες στα παράθυρά τους. Τα παιδιά όλο περιέργεια άρχισαν να διαβάζουν τα μηνύματα: ΑΚΟΥΩ τον ήχο της καμπάνας. ΒΛΕΠΩ το ρόζ ηλιοβασίλεμα. ΜΥΡΙΖΩ το γιασεμί. ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ τη ζεστασιά του χειμώνα και τη δροσιά του καλοκαιριού. ΓΕΥΟΜΑΙ τη γλυκύτητα του νερού. ΧΑΙΡΟΜΑΙ την ευφορία της άνοιξης. ΖΩ την ενδοσκόπηση του φθινοπώρου. ΑΓΑΠΩ τα παιδιά. ΦΡΟΝΤΙΖΩ τους ηλικιωμένους. ΕΧΩ Αγάπη, Ειρήνη, Φιλία..

Τα παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους ακολουθώντας την κορδέλα. Οι ενήλικες άφησαν τις ασχολίες τους και ακολούθησαν τα παιδιά. Οι πλατείες γέμισαν με ανθρώπους όλων των ηλικιών, που μπερδεύτηκαν μες τις κορδέλες καθώς προσπαθούσαν να δουν και να διαβάσουν τα μηνύματα. Οι κορδέλες έλαμπαν εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό παροτρύνοντας τους ανθρώπους σε μια εσωτερική αναζήτηση.

Η αποστολή των Νηρηίδων είχε τελειώσει. Πριν από το σούρουπο, η Αμφιτρίτη και η Γαλάτεια μάζεψαν τα εργαλεία της υφαντικής, όσα νήματα περίσσεψαν, χαιρέτησαν τους γλάρους και βούτηξαν στη θάλασσα.
Στο σημείο που το νερό γινόταν χρυσό από τον ήλιο του δειλινού, εκεί έγινε η κατάδυση.

Μάρλεν Καρλετίδου 1996

1995-1989 paintings ~ ζωγραφικά έργα